“Ineens gaat de deurbel. Papa loopt naar het raam en kijkt wie er voor de deur staat. 
   ‘Het is de werkster,’ laat hij weten.
Ik loop naar de voordeur en doe open. Er staat een vrouw met lang haar dat los langs haar gezicht hangt. Ik denk dat ze, net als mama, rond de zestig jaar is. Ze komt me bekend voor maar ik weet niet waarvan. 
   ‘Hallo,’ zegt ze verschrikt zodra ze me ziet.
   ‘Hallo. Ik ben Annemarie, een dochter. Kom binnen,’ zeg ik terwijl ik een hand geef.  
   ‘Is er iets aan de hand?’ vraagt ze terwijl ze me onderzoekend aankijkt. 
   ‘Kom verder,’ zeg ik terwijl ik haar voorga naar de woonkamer. 
   ‘Wat is er aan de hand?’ vraagt ze aan papa wanneer ze ons allemaal ziet. 
   ‘Celesta is overleden,’ laat hij plompverloren weten. 
   ‘Nee toch?’ roept de vrouw verschrikt uit terwijl ze steun zoekt bij de bank. 
   ‘Wil je misschien iets drinken?’ vraag ik wanneer niemand iets zegt. 
  ‘Doe maar een beetje water. Ik kom hier om schoon te maken en nu dit,’ zegt ze ontdaan.
   ‘Wat is er gebeurd?’ vraagt ze zodra ze een slokje water heeft genomen. 
Papa doet zijn verhaal en wij vullen aan. Hij laat weten er niet aan gedacht te hebben haar af te bellen. Wanneer hij klaar is met vertellen, praat hij verder met de begrafenisondernemer. Dianne en ik blijven bij de vrouw zitten. 
   ‘Jullie moeder is hier niet meer. Er hangt een andere sfeer in huis. Ze is echt weg en het is goed zo,’ laat ze vanuit het niets weten. 
Niemand zegt iets. Tante Ada en Dianne kijken haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ook papa kijkt naar haar. Hij heeft niets met dit soort uitspraken wat ik weet. 
   ‘Dus jij voelt het ook?’ vraag ik verwonderd.”